Lieve vriendjes en familie

Ik begin jullie ondertussen wel een beetje te missen hoor!

Nu in de tweede week in Kameroen en het is met een woord overweldigend! Jeetje, alles is zo anders en bizar, ik weet bijna niet waar ik mee moet beginnen. Ik zal een kleine opsomming geven van hetgeen wij hier beleven. Ik ben hier dus voor een trauma chirurgie coschap in Douala in het Laquintinie hospital samen met Helene, een coschapvriendinnetje. Foto's blijven voorlopig even uit, want met een camera over straat is ondoenlijk en het internetcafe is ook niet toereikend..

Onze reis begon al spannend toen er ik het vliegtuig een passagier ziek raakte en er met de intercom gevraagd werd of er een arts aan boord was. Nu dit mijn allerlaatste weekjes coschap zijn, wist ik dat ik nu aan de beurt was. Dus wij eropaf, het cabinepersoneel was in de stress en de zieke man zat heftig zwetend en in paniek met rode ogen op zijn stoel.Omdesituatie een beetje onder controle te laten krijgen en de medepassagiers weer een beetje tot kalmte t makenverzocht ik om de man naar de business class te vervoeren. Daar volgde onze verdere anamnese, onderzoek, behandeling en geruststelling en vervolgde wij onze reis in de business class om een oogje in het zeil van deze man te houden.

Het ziekenhuis waar we ons coschap doen is een vd grootste ziekenhuizen in Kameroen en hier komt dan ook van alles en nog wat binnen. Alles is zo anders en indrukwekkend!We zienvrijwel elke dag echt bizarre tafarelen..huilende, krijzende, dansende mensen op straat omdat er weer eens iemand is overleden (voor het ziekenhuis zijn ongeveer 10 begrafenisondernemingen, je ziet dus meer begrafenisauto's rijden dan ambulances...)Familie slaapt op het gras voor het ziekenhuis..We zien de gevolgen van kruidengenezers en lokale medicijnmannen die vaak echt bizarre schade aanbrengen. Zo zagen we een jongetje met een grote open beenwond wat compleet geinfecteerd was omdat er in een klein wondje was gesneden en grond in was gestopt. Ook zagen we een vrouw die hoopte dat haar heupfractuur weggemasseerd zou kunnen worden. Enmensen komen uit schaamte of geldgebrek vaak veel te laat. Zo zagen we eenvrouw met door herpes gigantische open plekken op het lijf, die buiten bewustzijn binnenkwam omdatde ziekte zo ver gevorderd is.Ik kan nog wel even doorgaan.Aan de ziekenhuispoorten staan kassa's en je moet alles zelf betalen. Mensen hebben geen verzekering. Het schrijnende hier is dat noodzakelijke operaties continu niet doorgaan omdat mensen geen geld hebben. Gister nog een jong jongetje met een osteomyelitis (grote wond die geinfecteerd is en zelfs het bot geinfecteerd heeft) die opgenomen moet worden voor antibiotica per infuus, maar de ouders hebben er geen geld voor. Patienten moeten zelf hun lakens kopen op het bed, zelf verschonen, zelf eten regelen. Zonderfamilie zitje hier dus erg zuur als je ziek bent.. Sommige patienten liggen dan ook naakt op een plasticmatras, zonder laken dus,om de kosten te drukken..Vingers worden geamputeerd, na uitgebreide infecties, omdat mensen geen geld hebben voor antibiotica.. We zien hier grote fracturen van benen en armen en grote wonden door allerlei trauma's in het verkeer. Ook de gevolgen van Hiv en tbc krijgen we regelmatig te zien. ( jonge mensen die buiten bewustzijn binnenkomenmet bijvoorbeeld toxoplasmose encefalitis, oftewel mensen die ineens doordat ze aids krijgen allerlei rare ziektes krijgen)

Qua zelf doen houden we ons toch een beetje teruggetrokken gezien het hoge infectie risico op alles en nog wat, maar mn hiv. Tijdens operaties loopt bloed overal vanaf en zijn er geen ok-assistenten, dus wij zijntoch wat minder happigom hier boven op te staan Behalve keertje hechten van een hoofdwondop de Seh eneen schouder die uit de kom is weer reponeren, hielden we het voorlopig bij patienten zien op de spoed eisende hulp en meekijken met de operaties. De franse taal vormt nog wel een bariere, maar redelijk wat mensen in het ziekenhuis spreken ook engels.

Afgelopen weekend zijn we naar Kribi, een kustplaatsje,geweest en s'avond door de week begeven we ons zo nu en dan in de stad, wat wederom ook erg bizar is. Gister werder op straat bij daglicht geprobeerd om mij te bestelen uit mijn broekzak.. Tja, dat gebeurt hier reageren de artsen uit het ziekenhuis om je heen en die zien het niet anders als deel van hun maatschappij.. De kleding v.d mensen variert van Afrikaanse jurken tot westers gekleed (vaak vies, vuil en stuk) Op straat ligt veel vuil, is het druk met brommers en allerlei ander verkeer, zijn er geen voetpaden en komt er vaak een urine of afval geur op je af.. Het is dus continu opletten geblazen en vooral geen waardevolle dingen mee op straat nemen.. En verder is het, je hebt een parasol en een karretje en een paar dingen om te verkopen en je hebt een winkel. Door de hele stad lopen mensen met allerlei dingen op hun hoofd wat ze verkopen. Dat ze dit zo dragen verbaas je je ook elke keer weer over.. Op straat worden wij continu aangeroepen als 'la blanches!' wat wel gek is! Het is ons wel duidelijk, Kameroen is echt Afrika, en een verschil met landen als Tanzania, Ghana, Kenia en al helemaal met Zuid-Afrika, waarde ontwikkelingen het toerismeduidelijk verder is. De laatste drie weken gaan we reizen door west Kameroen en hebben besloten om dit dan ook maar met een gids te doen!

Voor zover mijn chaotische en warrige verhaal, wat een een kleine indruk geeft van wat wij hier meemaken..

Een hele dikke kus aan iedereen die dit leest en ik kijk uit om over een aantal weken jullie allemaal weer te zien en weer in een veilig land te zijn!

Martine