Lieve mensen,

Morgen de laatste dag coschap! Wow, ik kan het bijna niet indenken co-assistent af te zijnna 2 jaar vol bijzondere ervaringen in NL en een mooie afsluiting in het buitenland! Het zal vreemd zijn om me voor te gaan stellen aan patientenals dokter.

Hier in het Laquintinie ziekenhuis hebben wij de afgelopen week weereen bijzonder week gehad, maar met name bijzonder heftige dingen gezien en meegemaakt. Dingen die te schockerend zouden zijn om op te schrijven, dus dat ga ik dan ook niet doen. Wie er interesse naar heeft, zal ik als weer terug in NL wel het eea vertellen. Na mijn vorige verhaaltje schreef ik dat we ons een beetje af hieldenvan te veel zelf doen qua chirurgische ingrepen, maar uiteindelijk hebben we in de dagen daarna toch nog behoorlijk wat bizarre grote wonden gehecht. Later besloten we toch om hier weer van af te haken omdat we het infectierisico voor ons zelf toch echt te groot vinden. Afgelopen week hebben we ook nog even op de gynaecologie meegekeken en daar ooknog een bevalling meegemaakt. En ook dat gaat er weer bijzonder aan toe!

We kijken terug op een bijzondere ervaring. Alles wat zo anders er aan toe gaat en continu weer de confrontatie met armoedige situaties: noodzakelijke operaties/ behandelingdie niet door kunnen gaan vanwege geld, apparatuur stuk, geen know-how over hoeaanwezige apparatuur tegebruiken,patient kan de medicatie niet betalen met alsnog desastreuze gevolgen na een operatie, onderbetaald personeel, geen arts aanwezig, tijdens een poli afspraaklopen patienten/familie weg omnoodzakelijke benodigdheden eerst te kopen voor (gazen, handschoenen voor de arts, zalf, etc), afwezige structuur,organisatie en efficientie, een afspraak is min 1 uur later dan 'gepland', steriliteit is een subjectief begrip en ik kan nog wel even doorgaan.

We kijken uit naar de aankomende 3 weken reizen in West Kameroen.

Heel veel liefs,

Martine