Allereerst bedankt voor alle leuke reacties, erg leuk om te lezen!

Onze reis ging verder richting Varanasi met de trein. Als enige buitenlanders in het donker op het station uitzoeken welk perron en waar in de trein vertrok dat bleek niet makkelijk op een station dat vol lag met zwervers en gezinnen die met z'n allen op de betonnen vloeren overnachten. India is een land met meer dan een biljoen inwoners, 28 talen en met de hoofdtaal Hindi. Ook het personeel van het station kon vrijwel geen engels en kon ons dus weinig duidelijk maken. Na zo'n drie kwartier waren we dus nog weinig wijzer, maar wel veel bezweter, met al onze spullen op de rug in deze warmte. Als we iets vroegen aan de locals op het station, dan stonden er binnen no time 15 man om ons heen om ons het zogenaamd uit te leggen, maar eigenlijk snapten ze onze vraag al niet eens laat staan dat ze ons antwoord konden geven. Uiteindelijk kwamen we iemand tegen die gelukkig wel engels kon en tegen het einde van de avond zaten we in de trein naar Varanasi. In de trein sliepen we met een aardig indiaas gezin dat natuurlijk alles van ons wilde weten en ons van alles aan eten aanbood.

Varanasi

De volgende dag kwamen we aan in Varanasi. Varanasi was India ten top, wat een drukte, geuren, kleuren en geluiden ook weer! Per tuctuc gingen we voor zonsopgang richting de heilige rivier de Ganges. De mensen geloven hier dat als je gecremeerd wordt aan de ganges dat je ziel gereinigd wordt. Per boot voeren we tijdens zonsopgang over dit brede water en onderweg zagen we de crematieceremonies. Voor ons was de ganges toch maar een beetje een vies water, met veel drijvend afval en as van de overledenen, maar de indiase mensen wassen en baden zich in dit voor hun heilige water. Ook massa's kleding werd er gewassen en geboend aan de rand van de rivier. Verder hebben we in Varanasi nog wat heilige tempels en oude opgravingen (300 b.c) gezien. Varanasi claimt een van de oudste steden van heel de aarde te zijn.

Varanasi was de laatste stad in India waar we heen gingen voordat onze reis verder ging naar Nepal.

Reis naar Nepal

Na een kleine week India met alle indiase sferen, drukte en het indiase eten, nu op naar Nepal met de bus. Het werd een spannende trip. Van Varanasi naar de Indiase grens gingen we met een soort toeristen (backpackers) bus ( Denk aan een connexion bus uit 1960) richting nepal. Onderweg werden nog wat Indiase locals meegenomen en het eten in het ‘wegrestaurant' had meer weg van een schuur, gebouwd met bamboestokken en golfplaten. We aten er alleen rijst en chappati's (soort mexicaanse tortilla) om ieder geval koolhydraten binnen te krijgen en zo weinig mogelijk kans om ziek te worden. In het donker kwamen we bij de grens aan. Hier bleek ineens dat we toch niet met Indiase roepies een nepalees visum konden verkrijgen, maar met Dollars, in tegenstelling met wat wij ons hadden laten vertellen. Daar stonden we dan aan de indiase grens, in het donker, zonder Amerikaanse dollars, zonder visum van Nepal, zonder bank, zonder grenswisselkantoor. Zoveel stelt het niet voor aan de grens, allemaal even oude, viezige gebouwtjes, waar alles net zo ineficient gaat als in de meeste dingen in India.. maar ondanks dat, regels blijven regels.. Gelukkig konden we uitendelijk via een lokale marktman onze indiase roepies wisselen voor dollars en kwam uiteindelijk alles weer goed. S'nachts sliepen we in een guesthouse bij de Nepalese grens waar je half kotsend naar het toilet ging omdat het er zo vreselijk stonk. Geen airco in de kamer, maar wel zo'n 40 graden en veel smerige insecten.. S'ochtends wisselden we ons plan om ipv richting Kathmandu naar Pokhara te gaan, richting het Annapurna berggebied (meer ten noordwesten van kathmandu)

De ‘toeristenbus' veranderde vanaf hier meer in een lokale bus, waarbij net als in de rest van deze landen zo veel mogelijk mensen in en op de bus gestopt werden. De busschauffeur schreeuwde telkens bij ieder dorpje 'pokhara!' en de bus werd voller en voller.

Uiteindelijk zaten we met zo'n 80 man in en op de bus, waarvan 30 toeristen op een normale plek en 50 nepalezen in het gangpad of op het dak. Bij het arriveren van het begin van de himalaya werd het niet zo relaxed meer. De bus ging met al dat gewicht erg heen en weer en met die diepe afgronden in zicht voelde dat niet erg prettig ( en dat is een eufemisme) We bespraken het idee om zelf ook op het dak van de bus te gaan zitten, zodat we onze tassen die ook bovenop lagen in de gaten konden houden en er zelf af te kunnen springen als nodig (of was het nou voor het uitzicht...) Tijdens de lunchstop, die in Nepal blijkbaar heel gewoon is voor een buslijn, besloten we om niet nog eens vier uur in de bus te gaan zitten met een volgepropte bus, maar klommen we op het dak om zo de rit te vervolgen. We schoven alle backpacks opzij dat we goed diep en stevig zaten en ons goed vast konden houden. Met de nog grotere afstand tussen de diepe valleien was het in eerste instantie behoorlijk spannend zo op het dak van de bus. Later bleek het de beste keuze gemaakt. We zaten relaxed in de zon, hadden werkelijk prachtig 360 graden uitzicht in de bergen en werd het alleen nog bukken voor af en toe wat voorbijkomende takjes van bomen. Het voelde alsof we een mooie kuil op het strand hadden gegraven die precies onze ruglijnen volgden bovenop de bus. Het was ook nog eens veel minder eng dan binnen in zitten.

Pokhara

In pokhara kwamen we in de ware rust aan in vergelijking met India. Prachtige omgeving, uitzicht op de besneeuwde toppen van de himalya, erg aardige mensen, mooi meer, gelukkig iets minder heet weer, alleen wat toeristischer. Afgelopen dagen lekker rondgewandelt, gepeddeld op het meer, watervallen en grot gezien en weer wat westerser gegeten. Over een half uurtje vertrekken we voor een 5-6 daagse trek in het gebergte.

Reuze bedankt voor de fotoruimte die sommige gegeven hebben. We hebben nu genoeg ruimte voor de aankomende tijd.

Tot het volgende verhaal!

David & Martine