Kameroen, vervolg reis west kameroen
Weer terug in Nederland!!
Een bijzondere ervaring achter de rug met Australie en Kameroen, maar zeker na Kameroen ben ik erg blij weer gezond en wel terug te zijn in ons schone goed georganiseerde veilige landje!
Ik heb erg veel zin jullie allemaal weer te zien de aankomende weken! Hierbij nog even kort het verslag van de afgelopen reisperiode in Kameroen met foto’s!
Vanuit Douala, de grote havenstad waar wij ons coschap liepen reisde we naar Yaounde, de officiële hoofdstad. Deze stad, gebouwd op 7 heuvels was iets meer georganiseerd dan Douala met wat minder druk verkeer en dat maakte het er iets aangenamer. Tijdens onze reis werden we begeleidt door Caroline, een Kameroeneze vrouw, die voor ons op de reis eigenlijk onmisbaar is geweest. We reisde met openbaar vervoer wat dus al een belevenis op zich was. De busjes werden zodanig volgepropt dat je je elke keer weer verbaasde dat al die mensen er zo in zouden passen. Soms reden we over wegen zonder asfalt, waar we de hele dag heen en weer gebobbeld werden en aan het einde vd dag zwart zagen van al het opgewaaide stof. Elke keer als het busje stopte kwamen lokale mensen aangerend met mandjes kokosnoten, bananen, nootjes, etc om te verkopen. Vaak kwamen er allerlei mensen binnen die een uur lang praatte over een kruidendrankje waarvan alle ziektes zouden genezen en die de meeste mensen dan ook nog kochten. Onderweg zagen we bananenplantages, palmplantages voor palmolie, rubberboomplantages, mangoboomplantages etc. Vanuit de bus konden we goed het lokale leven aanschouwen en zagen we elke dag weer bijzondere tafarelen.
Vanuit Yaounde reisde we naar Foumban, Bamenda, Belo, Dschang, Kumba, Mount Cameroon, om te eindigen in Limbe. We hebben meerder chefferieen bekeken, wat je kunt zien als kleine koningkrijken, waarvan er een heleboel bestaan in Kameroen. Daarnaast begaven we ons regelmatig op lokale markten waar we allerlei lokale producten zagen. Bijzonder om te zien was de grote tweedehandsmarkt van onze afgedragen en weggegooide spullen uit Europa. Nooit geweten waar je oude tv heen ging of je gesponsorde polo’tje die je netjes in de kledingcontainer stopt? Nou het komt hier allemaal terecht voor een tweede leven! Erg grappig om te zien dat je regelmatig mensen voorbij ziet lopen in kleding met een een of ander Nederlandse of Europese tekst erop, waarvan de mensen daar geen idee hebben wat er op staat. Hoezo Apk keuring of andere regels, spullen worden hier (her) gebruikt tot het bittere eind, het enige jammere is dat als het stuk spullen aan de kant vd weg blijven staan.
In Foumban logeerde we bij een Afrikaanse man, die een Hollandse vrouw had en zelf een lagere school had gebouwd. Sávonds aten we bij hem op de veranda en bespraken we het huidige leven, de cultuur in Kameroen en de toekomst van het land. In Kumba aten we nog bij een Kameroeneze vrouw die wat vaker gasten ontvangt uit het buitenland waar het wederom weer een bijzondere avond was en waar we wederom weer meer te weten kwamen over het land en de gebruiken. In Belo zaten we midden in de bergen en maakte we wandelingen in de omgeving. Tijdens een wandeling naar lokale bergdorpjes maakte we toevalllig een lokaal huwelijk mee, waar we erg gastvrij werden ontvangen en alles mee moesten bekijken en eten. Het was een bijzondere ervaring in het primitieve lemen huisje waar de vrouwen tegenover de mannen zaten, er gezongen en gedansd werd en genoten van al het lokale, voor ons aparte, eten. Vanaf Belo maakte we een wandeling naar 2400 mtr om lake Oku te bekijken. Tijdens de wandeling hadden we helaas wat last van diarree.. wat het was lastig lopen maakte.. Op een nacht was er onweer in Belo en sloeg de bliksem in het ons naastgelegen huisje, 15 mtr naast ons, die midden in de nacht in de rook opging. We waren erg blij dat wij en onze gids niet in dat huisje zaten! Later hebben we nog een tocht gemaakt op de Mount cameroon, een vulkaan van 4090 mtr, waar we regelmatig over de opgedroogde lavastromen liepen. We gingen op zoek naar Wildlife, maar behalve dat we de olifanten geroken hebben en hun sporen zagen, kwamen ze helaas niet tevoorschijn in het dichtbegroeide regenwoud.
De laatste dagen hebben we nog gespendeerd in Limbe, een kustplaatsje, waar we eindelijk wat meer toeristen of expats tegen kwamen, wat wel een keer fijn was! De laatste dag nog even genoten van het enige echt westerse hotel en zwembad van het hele land, Akwa palace. Daarbij werden we nog mee uit eten genomen door de econoom van het ziekenhuis, zijn vrouw en een arts als afscheid en kregen we nog allerlei cadeautjes mee, wat enorm lief was! Met een laatste glas Castel, bier, namen wij afscheid van deze lieve mensen op het airport waar we wederom zonder airco flink zwetend zaten te wachten op ons vliegtuig.
Nu weer thuis! Even wennen aan de kou! Maar ik ben erg blij dat alles goed gegaan is en we zijn een bijzondere ervaring rijker! Toegevoegd de foto’s wat hopelijk een beetje een beeld geeft! De meeste foto’s van het ziekenhuis heb ik achterwege gelaten.
Bedankt allemaal weer voor het lezen van de weblog. Ik vond het in ieder geval weer erg leuk om jullie reacties te lezen! Tot snel allemaal!
Heel veel liefs,
Martine
Vrijdag 11 maart zal ik afstuderen. Mogelijk komt er dan ook een afstudeerfeestje, maar dat zal ik snel nog even laten weten.
West Kameroen, the roads and the country less travelled
Lieve allemaal,
Nu we een klein internetcafeetje hebben gevonden even een hele kleine update. Mijn email kon ik nog niet checken, want daar was het internet te traag voor, maar deze site werd wel geopend, dus dan laat ik zo weer even kort iets van de indrukken horen!
Vanuit Douala zijn we naar Yaounde de hoofdstad van Kameroen gereden, daarna richting Bandjoen, Baffoessam, Foumban en nu zijn we in Bamenda. Van veraf lijken de steden hier soms wat op Italie: huisjes met rode daken, het glooiende landschap, het weer, de palmboomen. Als je in de stad bent dan weet je echter maar al te goed, dat je midden in Afrika zit. De rode daken is het rode stof van de grond wat op de golplaten daken liggen, de drukte, het afval, de vele kraampjes met verstofde parasols waar kokosnoten, banananen en andere spullen verkocht worden, de vele mensen met allerlei spullen op het hoofd, vrouwen en kinderen met baby's in een zak op de rug, maar ook stokbroodmanden (uit de franse kolonisatieperiode), de mooie gekleurde jurken vd vrouwen, kinderen in vieze gerafelde kleding die met een fietsband spelen die ze rollen met een stokje..
We zijn erg blij met onze vrouwelijke gids via het reisbureau waar we mee weg zijn. Alleen het vervoer is soms wat wennen. Vandaag nog zaten we met z'n achten in een kleine toyota taxi.. Je denkt steeds 'dit past echt niet' maar het gaat er toch echt allemaal in.. Verder ontmoeten we vrijwel geen andere toeristen om de simpele reden dat die er erg weinig zijn..
Mijn tijd is op, meer verhaal de volgende keer. We gaan nu op weg naar camp Belo, gaan de mount Cameroon nog beklimmen en eindigen in Limbe, een kustplaats.
Dikke kus!
Martine
Kameroen, Douala coschap ziekenhuis. Korte update
Lieve mensen,
Morgen de laatste dag coschap! Wow, ik kan het bijna niet indenken co-assistent af te zijnna 2 jaar vol bijzondere ervaringen in NL en een mooie afsluiting in het buitenland! Het zal vreemd zijn om me voor te gaan stellen aan patientenals dokter.
Hier in het Laquintinie ziekenhuis hebben wij de afgelopen week weereen bijzonder week gehad, maar met name bijzonder heftige dingen gezien en meegemaakt. Dingen die te schockerend zouden zijn om op te schrijven, dus dat ga ik dan ook niet doen. Wie er interesse naar heeft, zal ik als weer terug in NL wel het eea vertellen. Na mijn vorige verhaaltje schreef ik dat we ons een beetje af hieldenvan te veel zelf doen qua chirurgische ingrepen, maar uiteindelijk hebben we in de dagen daarna toch nog behoorlijk wat bizarre grote wonden gehecht. Later besloten we toch om hier weer van af te haken omdat we het infectierisico voor ons zelf toch echt te groot vinden. Afgelopen week hebben we ook nog even op de gynaecologie meegekeken en daar ooknog een bevalling meegemaakt. En ook dat gaat er weer bijzonder aan toe!
We kijken terug op een bijzondere ervaring. Alles wat zo anders er aan toe gaat en continu weer de confrontatie met armoedige situaties: noodzakelijke operaties/ behandelingdie niet door kunnen gaan vanwege geld, apparatuur stuk, geen know-how over hoeaanwezige apparatuur tegebruiken,patient kan de medicatie niet betalen met alsnog desastreuze gevolgen na een operatie, onderbetaald personeel, geen arts aanwezig, tijdens een poli afspraaklopen patienten/familie weg omnoodzakelijke benodigdheden eerst te kopen voor (gazen, handschoenen voor de arts, zalf, etc), afwezige structuur,organisatie en efficientie, een afspraak is min 1 uur later dan 'gepland', steriliteit is een subjectief begrip en ik kan nog wel even doorgaan.
We kijken uit naar de aankomende 3 weken reizen in West Kameroen.
Heel veel liefs,
Martine
Kameroen, Douala. Wat een wereld van verschil!
Lieve vriendjes en familie
Ik begin jullie ondertussen wel een beetje te missen hoor!
Nu in de tweede week in Kameroen en het is met een woord overweldigend! Jeetje, alles is zo anders en bizar, ik weet bijna niet waar ik mee moet beginnen. Ik zal een kleine opsomming geven van hetgeen wij hier beleven. Ik ben hier dus voor een trauma chirurgie coschap in Douala in het Laquintinie hospital samen met Helene, een coschapvriendinnetje. Foto's blijven voorlopig even uit, want met een camera over straat is ondoenlijk en het internetcafe is ook niet toereikend..
Onze reis begon al spannend toen er ik het vliegtuig een passagier ziek raakte en er met de intercom gevraagd werd of er een arts aan boord was. Nu dit mijn allerlaatste weekjes coschap zijn, wist ik dat ik nu aan de beurt was. Dus wij eropaf, het cabinepersoneel was in de stress en de zieke man zat heftig zwetend en in paniek met rode ogen op zijn stoel.Omdesituatie een beetje onder controle te laten krijgen en de medepassagiers weer een beetje tot kalmte t makenverzocht ik om de man naar de business class te vervoeren. Daar volgde onze verdere anamnese, onderzoek, behandeling en geruststelling en vervolgde wij onze reis in de business class om een oogje in het zeil van deze man te houden.
Het ziekenhuis waar we ons coschap doen is een vd grootste ziekenhuizen in Kameroen en hier komt dan ook van alles en nog wat binnen. Alles is zo anders en indrukwekkend!We zienvrijwel elke dag echt bizarre tafarelen..huilende, krijzende, dansende mensen op straat omdat er weer eens iemand is overleden (voor het ziekenhuis zijn ongeveer 10 begrafenisondernemingen, je ziet dus meer begrafenisauto's rijden dan ambulances...)Familie slaapt op het gras voor het ziekenhuis..We zien de gevolgen van kruidengenezers en lokale medicijnmannen die vaak echt bizarre schade aanbrengen. Zo zagen we een jongetje met een grote open beenwond wat compleet geinfecteerd was omdat er in een klein wondje was gesneden en grond in was gestopt. Ook zagen we een vrouw die hoopte dat haar heupfractuur weggemasseerd zou kunnen worden. Enmensen komen uit schaamte of geldgebrek vaak veel te laat. Zo zagen we eenvrouw met door herpes gigantische open plekken op het lijf, die buiten bewustzijn binnenkwam omdatde ziekte zo ver gevorderd is.Ik kan nog wel even doorgaan.Aan de ziekenhuispoorten staan kassa's en je moet alles zelf betalen. Mensen hebben geen verzekering. Het schrijnende hier is dat noodzakelijke operaties continu niet doorgaan omdat mensen geen geld hebben. Gister nog een jong jongetje met een osteomyelitis (grote wond die geinfecteerd is en zelfs het bot geinfecteerd heeft) die opgenomen moet worden voor antibiotica per infuus, maar de ouders hebben er geen geld voor. Patienten moeten zelf hun lakens kopen op het bed, zelf verschonen, zelf eten regelen. Zonderfamilie zitje hier dus erg zuur als je ziek bent.. Sommige patienten liggen dan ook naakt op een plasticmatras, zonder laken dus,om de kosten te drukken..Vingers worden geamputeerd, na uitgebreide infecties, omdat mensen geen geld hebben voor antibiotica.. We zien hier grote fracturen van benen en armen en grote wonden door allerlei trauma's in het verkeer. Ook de gevolgen van Hiv en tbc krijgen we regelmatig te zien. ( jonge mensen die buiten bewustzijn binnenkomenmet bijvoorbeeld toxoplasmose encefalitis, oftewel mensen die ineens doordat ze aids krijgen allerlei rare ziektes krijgen)
Qua zelf doen houden we ons toch een beetje teruggetrokken gezien het hoge infectie risico op alles en nog wat, maar mn hiv. Tijdens operaties loopt bloed overal vanaf en zijn er geen ok-assistenten, dus wij zijntoch wat minder happigom hier boven op te staan Behalve keertje hechten van een hoofdwondop de Seh eneen schouder die uit de kom is weer reponeren, hielden we het voorlopig bij patienten zien op de spoed eisende hulp en meekijken met de operaties. De franse taal vormt nog wel een bariere, maar redelijk wat mensen in het ziekenhuis spreken ook engels.
Afgelopen weekend zijn we naar Kribi, een kustplaatsje,geweest en s'avond door de week begeven we ons zo nu en dan in de stad, wat wederom ook erg bizar is. Gister werder op straat bij daglicht geprobeerd om mij te bestelen uit mijn broekzak.. Tja, dat gebeurt hier reageren de artsen uit het ziekenhuis om je heen en die zien het niet anders als deel van hun maatschappij.. De kleding v.d mensen variert van Afrikaanse jurken tot westers gekleed (vaak vies, vuil en stuk) Op straat ligt veel vuil, is het druk met brommers en allerlei ander verkeer, zijn er geen voetpaden en komt er vaak een urine of afval geur op je af.. Het is dus continu opletten geblazen en vooral geen waardevolle dingen mee op straat nemen.. En verder is het, je hebt een parasol en een karretje en een paar dingen om te verkopen en je hebt een winkel. Door de hele stad lopen mensen met allerlei dingen op hun hoofd wat ze verkopen. Dat ze dit zo dragen verbaas je je ook elke keer weer over.. Op straat worden wij continu aangeroepen als 'la blanches!' wat wel gek is! Het is ons wel duidelijk, Kameroen is echt Afrika, en een verschil met landen als Tanzania, Ghana, Kenia en al helemaal met Zuid-Afrika, waarde ontwikkelingen het toerismeduidelijk verder is. De laatste drie weken gaan we reizen door west Kameroen en hebben besloten om dit dan ook maar met een gids te doen!
Voor zover mijn chaotische en warrige verhaal, wat een een kleine indruk geeft van wat wij hier meemaken..
Een hele dikke kus aan iedereen die dit leest en ik kijk uit om over een aantal weken jullie allemaal weer te zien en weer in een veilig land te zijn!
Martine
West Australie
Welcome to Australia!
Na een lange reis van bijna 30 uur kom ik aan op Perth Airport en wordt door mijn vriendin opgepikt. Na ruim 6 weken elkaar weer lekker in de armen gevlogen en wat is dat heerlijk zeg.. Een aantal traantjes bij Martine en een grote glimlach op mijn gezicht. We zijn samen in Australië!!
Samen rijden we naar het Hostel wat Martine in de middag geboekt had om heerlijk bij te praten over al onze avonturen de laatste weken. Tijdens ons eerste uurtje slapen voel ik kriebel.. Na een paar minuten afwachten maak ik Martine wakker met de mededeling dat we “bedbugs” hebben.. Een korte check bij het voeteneind resulteert in 2 uur alle spullen weer inpakken en een andere slaapplek zoeken. Na een aantal dagen bleken we beiden rond de 100x gebeten te zijn door deze irritante diertjes..
De volgende dag al onze gedragen kleren in een vuilniszak gestopt om te wassen zodat we niet verder last zouden krijgen van de bedbugs en na een onrustige nacht de camper opgehaald. Na een goede inspectie op krassen & deuken rijden we weg uit Perth om vrienden op te zoeken in Geraldton. Deze hebben we ontmoet met onze vorige reis door Laos en zij zijn geëmigreerd naar Australië vanuit UK.
Onderweg naar Geraldton gestopt bij de Pinnacles. Dit zijn duizenden kalkstenen pilaren die zijn ontstaan door de fossiele plantresten van duizenden jaren geleden. Geslapen in de kustplaats Jurrien Bay en de volgende ochtend heerlijk rondje hardgelopen over het strand met uitzicht op helder blauw water. Daarna doorgereden richting Ben & Debby om samen met hun de zonsondergang aan het strand te bekijken. Ze wonen op nog geen 50m van het strand en het is erg gezellig om weer samen een drankje te drinken met onze “reis” vrienden. Na een dag door Geraldton gelopen te hebben, gaan we in de avond met Ben zijn 4x4 over het strand en duinen rijden. Na een goed uur crossen en 1x vast te hebben gestaan zijn we gaan eten in een lekker restaurant tijdens de zonsondergang.
Helaas bleek door overstromingen onze originele reis route niet geheel mogelijk, dus we hadden besloten om eerst de Outback in te gaan en zo hopende dat de overstroomde weg weer open zou zijn als wij daarlangs zouden rijden. Dat zou namelijk een omweg van 1200km schelen.. Een lange dag rijden door de Outback, laat je zien hoe remote WA is. Een hele dag rijden en niet meer dan 15 auto’s en 18 koeien gezien voordat we stoppen om te eten en te slapen bij een Roadhouse. Dit is een benzinestation / restaurant / camping die erg afgelegen ligt en werkelijk niets meer dan dat is.
De tweede dag door de Outback rijden we richting Karijini Nation Park en komen rond het middaguur aan. Het is erg warm gedurende de dag en we hebben temperaturen van boven de 30’C afgelopen dagen gehad. Park entree betaald door een enveloppe met geld in een koker te stoppen en we rijden door naar Dales Gorge. We stoppen bij Fortesque fall. Een prachtige waterval met een natuurlijk zwembad eronder. Na heerlijk te zijn afgekoeld in het toch aardig warme water lopen we verder door de bodem van de Gorge naar Circular Pool. Onderweg zien we een grote slang (2m+) die net een aardige lunch had gegeten en verschillende hagedissen. De temperatuur voelt aan als 50’C en we zweten ons een ongeluk. Na een stevig half uur lopen komen we aan bij Circular Pool waar Martine een heerlijke duik neemt en Ikzelf geniet van de prachtige natuur: Het helder blauwe water; de met mos bedekte vochtige rotsen en de daarboven vuurrode lagen rots die ongeveer 50m hoog reikte. (of diep eigenlijk in een Gorge) Het meest unieke was dat ondanks dat het een National Park is, we niet meer dan 2 andere toeristen zijn tegengekomen. Heerlijk!
We rijden door naar een ander deel van het NP over de 30km onverharde weg. Na langzaam rijden en veel gehobbel, stoppen we na 5km omdat David niet zeker is of het wel zo goed is voor de auto. Nadat we een aankomende auto hebben geadviseerd of het verstandig was om door te rijden kregen we het advies om boven de 50km/u te rijden zodat de hobbels minder erg aanvoelen en vooral heel hard mee te zingen met de muziek. We rijden verder naar de camping om de volgende dag (eerste kerstdag) te lopen naar Joffrey’s Fall. Nadat we de prachtige omgeving hebben bekeken rijden we door naar Oxers Lookout waar we op een uitkijkpunt staan waar 4 gorges samenkomen. Een erg indrukwekkend gezicht met ruim 70m recht naar beneden kijken!
Halverwege de middag zijn we naar Weano Gorge gegaan. De Gorge stond een stukje onder water waardoor we samen tot borsthoogte door het water moesten lopen om uiteindelijk bij de Handrail Pool uit te komen. Prachtige Pool in de schaduw om af te koelen en we besluiten nog een klein stukje door te lopen door een smaller deel van de Gorge om wederom een prachtige natuur te zien. We besluiten om eind van de middag door te rijden richting Exmouth en stoppen voor de nacht bij Nanaturra Roadhouse. Onderweg stoppen we voor de eerste Kangaroo’s. 14 in totaal en 7 auto’s in 6 uur rijden.
Tweede Kerstdag worden we wederom vroeg wakker door de warmte. Er is geen ontkomen aan helaas. We rijden door Naar Exmouth waar de Emu’s ons begroette. Na een goede boodschap voor drie dagen kamperen zonder voorzieningen, staan we in Cape Range National Park op een camping met drie plekken waarvan wij heerlijk een plek hadden in de schaduw. We stonden achter de duin direct aan zee (10m). In dit NP zijn geen voorzieningen behalve een toilet (lees gat in de grond) maar wel Kangaroo’s overal om ons heen. We ontmoeten een Australiër Phil naast ons die een grote vis gevangen had die hij niet alleen kon opeten. Hij nodigde ons uit om deze met hem te eten en wij maakte een lekkere pannenkoek met appel en kaneel als toetje. Een gezellige avond gepraat over de Aboriginals en WA voordat we gingen slapen.
Weer een nieuwe dag en we rijden naar Lakeside waar we prachtig konden snorkelen en heerlijk konden afkoelen in de zee. We zien verschillende soorten koraal en vissen en na een voorlees sessie van de lokale toeristen brochure weten we dat er meer dan 500 soorten vissen en 250 soorten koraal onder ons te zien valt. We zien verschillende grote vissen (1m+) en opeens een grote Haai! Toch wel een beetje eng.. in de avond drinken we een wijntje op het strand bij zonsondergang en zien een haaienvin boven water komen op nog geen 2m van de kant. Gaaf! Gelukkig was het weer wat afgekoeld van 50’C naar 35’C rond 23:30 toen we naar bed gingen…
Na nog een viertal prachtige snorkel sessies met te mooie koralen, vissen en stranden bij Sandy Beach, Oyster Bay, Turquoise Bay en Lakeside sluiten we wederom een warme, maar prachtige dag af samen.
28/12 We gaan verder naar beneden naar Coral Bay en komen aan op een grote camping met meerdere toeristen, douches, zwembad, restaurant en elektriciteit. Whoohoo!! Dat was wel even welkom na een kleine week in de Outback zonder veel faciliteiten. Coral Bay is de tweede mooiste plek om te snorkelen naast de Great Barrier Reef bij Cairns en we boeken een tour om te gaan snorkelen met Manta Roggen. Er staat een lekker verkoelend windje met een graad of 35’C. Nog even snel bellen met de moeder van Martine die jarig is voordat we samen gaan snorkelen over het indrukwekkende Koraal.
De Mantarog Tour begint de volgende dag met een prachtige snorkel sessie waar we meerdere Blacktip & Grey Sharks zien zwemmen variërend van 1 tot 2 meter lang en we zien heel veel verschillende soorten koraal en vissen. We gaan verder en het Spotter Vliegtuig informeert de kapitein over Manta roggen een stukje verderop. We varen er snel naartoe en duiken in het water. We worden verwend met een unieke snorkel sessie met meerdere Manta roggen van 4.5m tot 5.5m breed. Ze zwemmen heen en weer om Plankton te eten en wij zwemmen er achteraan. Martine en Ik duiken onder water om op een meter boven hun met ze mee te zwemmen. Wat zijn deze dieren indrukwekkend en groot. We zwemmen een goed uur met verschillende Manta Roggen voordat we weer verder varen naar een Schildpad verzorg gebied. Daar worden de grote schildpadden (1m+) door verschillende vissen verzorgd en zien er meerdere opkomen voor een hap lucht. Na terugkomst rusten we de rest van de middag lekker uit bij de camper en drinken in de avond een lekker wijntje met Brie en Chips.
Na heerlijk zijn bijgekomen in Coral Bay rijden we door naar beneden richting Monkey Mia. Gelukkig is de overstroomde snelweg weer open waardoor we de route in 6 uur rijden in plaats van 2,5 dag. Tijdens het rijden zien we bij Carnavon duidelijk de gevolgen van de overstromingen voor onze aankomst waar het water ruim 1.5m hoog geeft gestaan. Rond 20:00u komen we aan in Monkey Mia en de volgende ochtend nemen we een kijkje bij de Dolfijnen. Iedereen staat aan het strand en de dolfijnen komen om een meter afstand langs ons zwemmen. Erg gaaf om te zien en wat zijn het een mooie dieren. Martine wordt uitgekozen op een vis te geven aan een dolfijn tijdens de voedingssessie.
In de namiddag doen we een wandeling door een stuk natuur en lopen via het strand naar een klein schiereilandje met Pelikanen. Op de terugweg zien we een Shovelnose Ray op nog geen meter naast ons zwemmen van bijna 2m lang! Terug bij het Resort zien we weer dolfijnen in het water zwemmen. Wat een mooi moment zeg! Oudejaarsavond liggen we rond 12 uur in bed en wensen elkaar een gelukkig nieuw jaar.
Nieuwjaarsdag maken we een zeilcruise bij Monkey Mia en zien Dolfijnen, Dugongs, waterslangen en een groep pijlstaart roggen zwemmen. De volgende dag rijden we langs diverse bezienswaardigheden (Shell Beach, Eagle Bluff & Blue Lagoon) door naar Kalbarri NP. Na het bekijken van Nature’s Window en de Z-loop in het NP rijden we door naar Port Denison om bij de kliffen taco’s te eten bij een prachtige zonsondergang.
De laatste twee dagen van onze vakantie spenderen we in Fremantle en Perth en lopen veel rond door het centrum en Kings Park. Na onze backpacks te hebben ingepakt stappen we 6 Januari samen in het vliegtuig terug naar Nederland. Brr wat is het koud hier zeg..
Martine is vanmorgen alweer vertrokken voor haar laatste deel Coschappen in Douala, Kameroen voor de komende 6 weken. Dus alweer spoedig zul je op de hoogte worden gesteld van haar nieuwste avontuur.
Ikzelf heb genoten van een nieuw bezoek aan Australië en ga weer lekker aan het werk morgen. Stiekem alvast een beetje dromen over het volgende avontuur dat ons opwacht!
Nog een Gelukkig Nieuw Jaar en tot snel!
David & Martine
Sydney en Melbourne
Hallo hallo lieve allemaal!!
En we zijn inmiddels al weer drie weken verder! Ik ben nu net aangekomen in Perth en wacht met smart op David die zijn vlucht gelukkig wel vertrok uit Amsterdam vanwege alle sneeuw. Het was in ieder geval even erg spannend en ook of hij zijn overstap zou halen, maar het ziet er naar uit dat alles goed gaat!
Na mijn vorige schrijven was ik dus verhuisd naar in Sydney naar de Bondi regio in een erg mooi huis! Ik woonde daar de afgelopen tijd samen met een Australische familie: Brian, Vivian, dochter Natalie en opa van +-75, die ook zo ongeveer elke dag langs kwam. Opa werkte nog 2 dgn per week als huisarts in Sydney. Deze leuke en inspirerende man deed mij een beetje denken aan lieve opa Piet, die ook huisarts was, en ik voelde mijn dan ook erg snel thuis in het huis. Verder woonde er natuurlijk Raquel, het Spaanse vriendinnetje die me gevraagd had daar te komen wonen en 2 katten (genaamd:Cornflake en Taxi). Het was erg leuk om samen te wonen met een Australische familie en we dineerde vrijwel elke dag gezamenlijk. Grappig was om de mening aan tafel te horen van een tiener, Natalie, over Australie. Ze vond Australie ‘ So Isolated..' en een land met de uitspraak ‘put an other shrimp on the barbie' (vertaling: doe nog een garnaal op de barbeque) zou volgens haar niet zo inhoudsvol zijn. Waar deze uitspraak vandaan kwam kreeg ik later te horen, maar het komt neer op een promotende zin voor australie. Het was in ieder geval erg leuk om de mening van dit Australische gezin over hun land en de rest v.d wereld te horen.
In het weekend na mijn verhuizing ging ik met Raquel op surfkamp naar de mid-north coast, Seal rocks. Een fantastisch weekend: lekker kunnen golfsufen en het ging best goed, ook al werd het peddelen aan het einde v/d dag wel wat zwaar! Verder was het een super weekend met leuke mensen, aussie bbq, drankspelletjes, sangria, muziek en iedereen die ongeremd feestvierde!
Doordeweeks gewoon elke dag naar het ziekenhuis geweest, waar ik voor het eerst lumbaal puncties (prik in de rug voor hersenvocht) zelf gedaan heb, met succesvol resultaat! Joehoe, dat was wel even leuk, want dit mocht ik nog niet in NL. In het ziekenhuis waren ze verder erg goed in het ziekenhuis hopeloos lelijk met allerlei kerstspullen te versieren en met het over het algemeen zonnige weer hier blijft dat toch wat vreemd.
In het volgende weekend en ook wel doordeweeks zeer regelmatig uitgweest met Raquel in Bondi & Surry hills. Vrijwel elke keer kwamen we met hetzelfde bedrag in onze portomonnee terug van een zeer gezellige avond, dus dat was niet verkeerd! Ook warden we nog uitgenodigd voor een start of the summer party op een rooftop terras in Darling Harbour in Sydney, waar we ook geen nee tegen zeiden. 1 avond vroegen wat mensen ons mee naar een Fun party, dus wij gingen mee, maar dat bleek een Foam party.. oeps verkeerd verstaan.. Nou daar haakte we dan toch maar af.
Verder nog regelmatig aan het einde van de middag na een dag ziekenhuis een surfboard gehuurd op Bondi-beach, wat ook echt top was!
Een week geleden naar Melbourne vertrokken en afscheid genomen van Raquel en de lieve familie, mijn relaxte kamer en zwembad. In Melbourne had ik afgesproken met mijn nichtje Corien in het International hostel. Corien is nu ook een aantal maanden aan het reizen en we waren tegelijkertijd in Melbourne. De kamer die we hier hadden zag eruit of er 1jaar niet schongemaakt was. Ik weet dat ik ‘spoiled' was met mijn vorige positie maar dit was toch wel wat shockerend. Op aanraden van mijn clubgenootje Odette, (dank je!! ) naar de Nunnery hostel, wat wel erg mooi en schoon was. S'avonds 4 $ pizza in Fitzroy en verder twee dagen met Corien Melbourne verkend (National Victoria Museum, Queen Victoria Market, gratis trein rondje. Nadat Corien weer verder ging ben ik richting het St'kilda gebied gegaan in Melbourne en sliep hier in het Habitat hostel, waar ik leuk meisje uit Washington ontmoette in mijn kamer en even mee optrok.
Vervolgens heb ik een 2 daagse tour gedaan langs de Great Ocean Road, waarbij we o.a de twelve apostles gezien hebben, de ‘london bridge' kangaroos en koala's in het wild, een regenwoud, mooie vogels en penguins die na de ondergaande zon weer terug het strand op gingen. Wederom een erg leuke tour en gezellige mensen ontmoet.
De laatste dagen nog even verder in St' Kilda en Melbourne rond gelopen. In Melbourne nog het een en ander verkend: oaLygon street, Brunswick street, Swenston street, Williamstown, tour rond stad met gratis bus, Royal botanical gardens etc. In St'kilda jogde ik s'avonds over de pier, waar de Pinguins tegen die tijd allemaal wakker waren en dat was ook een erg leuk gezicht om zo dicht naast die beestjes te staan!
Nu dus in Perth, hier ga ik samen met David verder genieten van de West kust van Australie waar ik erg naar uit kijk. Over 3 uur haal ik hem op van het vliegveld! Echt super!
Een hele dikke knuffel vanuit Australie!
Succes met het winterse weer!
Martine
Sydney, Australie! De eerste weekjes ziekenhuis en vrije tijd!
Lieve lieve vriendje,vriendinnetjes, vriendjes en familie, allereerst enorm bedankt voor jullie ontzettend lieve en leuke berichtjes op de site! Dat is toch wel echt heel erg leuk om te lezen als je hier aan de andere kant vd wereld zit.
Hier dan een update van mijn afgelopen weken in Sydney!
Mijn eerste week in het ziekenhuis, in het Prince of Wales hospital, een academisch ziekenhuis,begon direct maandag en was toch wel even wennen (via University of New South Wales (UNSW)) Het was wennen aan de dingen waar je in een gewoon coschap in NL als je begintook aan moet wennen, telnrs, afdelingsindeling, systemen, intercollegiale consulten, nieuwe collega's, etc. Daarnaast was er nu nog het wennen aan het medische engelse taalgebruik. Ze gebruiken hier vrij veel afkortingen, zowel mondeling als in de dossiers, die mij meestal erg weinig bekend voorkwamen.Dit resulteerde in mijn eerste week dat voor mijn gevoel zo'n 10% miste van wat er gezegd werd. Inmiddels gaat dat een stuk beter! Daarbij draagt hier in het ziekenhuis niemand een doktersjas, zelfs de verpleegkundigen hebben geen ziekenhuiskleding aan. De meeste artsen lopen in pak, of pak zonder jas en de dames lopen echt in kantoorkleding of in mooie jurkjes. Aangezien ik hier niet echt op gerekend had, heb ik het gevoel dat ik er soms wat underdressed bij loop..
De eerste dag dat ik op de afdeling kwam werd er gereageerd of het de normaalste zaak vd wereld was dat ik er was. Voorstellen doen ze hier inhet ziekenhuis niet zo aan, je bent er gewoon en je doet mee zoals iedereen. Later begreep ik waarom het er zo aan toe gaat. Misschien wel ¼ vd mensen die in het ziekenhuis werken komen niet uit australie en werken hier voor een aantal maanden of een aantal jaar. Daarnaast hebben ze zeer vaak medische studenten van ‘overseas' die hier een coschap komen doen en hebben ze soms om de week of paar weken weer een nieuwe arts-assistant of de afdeling
Qua hoe alles er aan toe gaat in het ziekenhuis is het erg vergelijkbaar met NL. Wat ik hier doe is dan ook vrijwel hetzelfde als in NL (patienten beoordelen, visites, in dossier schrijven, ontslagbrief maken, infusen prikken, bloedgas prikken etc) Ik mag hier alleen geen recepten schrijven, en ik heb geen ‘eigen patienten' zoals in NL met mijn oudste coschap, maar doe alles een beetje samen met de arts-assistant.
In de eerste2weken was erin het ziekenhuis gelukkig een aardige Australian co-assistent Sam, ook 6e jrs en laastse coschap, waar ik gezellig mee optrok in het ziekenhuis de eerste week. Verder aardige arts-assistenten!
Naast alle ziekenhuis dingen doe ik ook heel veel leuke dingen! En heb ik zo nu en dan ‘the afternoon off'! Dus dat is dan meestal lekker naar het strand (Bondi of Coogee beach) of joggen met Monika ( een neuroloog in opleiding, uit Duitsland, die ik in het ziekenhuis heb leren kennen) We joggen dan meestal ‘the coastal walk', super mooi, van Coogee naar Bondi of rondje Centennial park. Jaa, want hier in Australie zijn de meeste mensen behoorlijk gespierd en slank, dus ik wil wel een beetje goed voor de dag komen!
Daarnaast ontmoete ik in mijn eerste week in de bus naar Bondi beach een Spaans meisje, Raquel, die hier in Sydney is om haar engelse spreekvaardigheid te verbeteren en hier engels studeert. Het klikte erg leuk en inmiddels hebben we al vaak afgesproken om samen naar de stad te gaan, het strand of samen s'avonds uit in Bondi (oa Bondi beach hotel) Wat ontzettend gezellig is! Raquel heeft in haar sportschool weer een fitnesstrainer, Mike, leren kennen, die met nog een vriend ook zo nu en dan mee gaat.Ze zijnaustralisch en fitnesstrainers dus 3x raden hoeze er op het strand uit zien... Gelukkig heeft zowel Raquel als ik een heel leuk vriendje thuis, dus wij kijken gewoon naar.. Uhh.. de zee?
Verder ben ik in hetafgelopen weekend naar de Blue mountains geweest wat ook erg leuk was! De bekende three sisters gezien en lieve kangaroes geaaid. Er warennog drie andere gasten alleen (een Amerikaan,Indian en een italiaan) waar het de gehele dag erg gezellig meewas.
Ben ook regelmatig in de stad geweest met Raquel of alleen. De Sydney tower had ik overgeslagen, want die vond ik maar toeristisch en ik ben hier immers op dit moment voor studie redenen.. Het naastgelegen Hilton hotel was ook bijna zo hoog, dus ik dacht ik pak daar wel even de lift! Toen ik er op de 43ste verdieping achter kwam dat je een pasje nodig had om de lift te laten werken, ben ik toch maar in de lift blijven staan toen er weer mensen ik kwamen die naar beneden gingen... Ook met de Ferry naar meerdere plekken geweest, oa. Manly, leuk!. Daarbij in de Botanical garden, Chinatown, darling harbour, north sydney, queen victoria builiding (groot Magna plaza), the rocks, centrum, etc. geweest.. En overal kom je zo makkelijk leukelocals en backpackers tegen, dat het soms moeilijk is om even alleen te blijven..
Raquel heeft me aangeboden om bij haar familie te komen wonen de aankomende weken, ze woont 15 min lopen van Bondi beach (wat betekent: makkelijk surfen!) en ik betaal net zoveel als ik nu doe, maar dan zijn alle maaltijden included! Toen ik eergister in het huis ging kijken, kon ik zeker niet meer nee zeggen.. (Grote villa , behoorlijk zwembad, eigen kamer met2pers bed, deel badkamer met Raquel, living uitzicht op Sydney-city centrum!) Ik verhuis dus vandaag!
Aankomende 2 weken mijn laatste 2 weken oudste coschap en ditweekend ga ik op surf course naar the Mid North Coast met Raquel!
Jullie succes en veel plezier met studie, werk, feestjes of andere leuke dingen in NL
Dikke kus!
Martine
Aankomst Sydney
Lieve allemaal,
Arrived in Sydney! Na een lange, maar wel goede vlucht. Na een lange, maar zeer goede tijd studeren! En na een erg leuke, succesvolle, maar soms ook wel intensieve periode van coschappen, nu dan mijn laatste coschappen in het buitenland! Voor wie het niet meer helemaal weet: Ik ga mijn semi-arts stage afmaken in hier in Sydney in het Prince of Wales hospital op de afdeling neurologie.Daarna ga ik even een stukje reizen en daarna zal David overvliegen en zullen we samen nog reizen in Australie. Vervolgens doe ik nog een keuze-coschap in Kameroen, Afrika op de chirurgie afdeling.
Met een strakke planning vertrok ik vrijdag 5 November, direct de dag na mijn laatste coschap dag ik Nederland. En ook al had ik afgesproken met mezelf niet vertrietig te worden met afscheid nemen, toen mijn lieve vriendje wegging, gebeurde het toch vanzelf.. Maar niet getreurd, we zien elkaar over zes weken! In Dubai had ik even een nachtje overnacht in een prima hotel en onderweg nog een glimp van al die hoge torens opgevangen. Ikkreegechter spontaan met wat vrouwelijke ongemakken te maken (menstruatie) en kwamer achter dat zein deze grote arabische zandbak niet zoveel van deze spullen hadden. Uiteindelijk kocht ik een pakje voor het bedrag van slechts12 euro.... In NL is dit meestal 1.5 euro... maar ja, beter duur dan niet te krijgen heb ik wel eens gehoord.. Ik ben vanochtend aangekomen in mijn hostel waar ik de eerste week even een kamer heb gehuurd. (Hostel: Clarks&Clovelly.) Mijn kamer heeft uitzicht op zee!! Daarna ben ik op zoek gegaan naar het ziekenhuis waar ik vanmorgenin mijn hardlooptenu (korte broek en hempje) naar toe ging. Het was helaas toch wel zo'n 45 min lopen (ja, met die heuvels en het zonnetje en de jet-lag, liet ik het toch maar bij lopen), dus ik pak morgenochtend maar even een bus.
Voor zover. Nu even de omgeving verder verkennen.
Dikke kussen